Magisch

The Blue Dane is een wonderlijke hond.

Het hondenpark werd TBD en het baasje te druk. Het coronaregime maakte dat mensen uitweken naar die normaliter geïsoleerde plek. Mensen met kinderen, met peuters, met ballen, met fladderende sjaals en dito panden van jasjes. Dat laatste werkt als een rode lap op TBD. Hij kan er niet van afblijven.

Te druk dus.

Ook de hondenbaasjes werden too much voor het misantrope vrouwtje. Normaal sleet ze haar dagen in de fijne eenzaamheid van haar werkzaamheden, nu was ze gedwongen aan de lopende band small talk te verrichten, met lui die ze in vroegere omstandigheden nooit van haar leven had willen cotoyeren. Conflictvermijdend en vriendelijk van aard, ze liet menig dominantiepoging van die kant onbeantwoord passeren. Nu had ze er genoeg van.
"Wat is er toch met mij dat men ervan uitgaat dat ze mij de les mogen lezen?" klaagde ze tegen het mannetje "zelfs die met een chihuahua denken beter te weten hoe ik een Deense dog moet opvoeden."

Ze besloot de bezoeken aan het park te minimaliseren. Wat, eindelijk, zo goed als mocht, omdat TBD inmiddels aardig gesocialiseerd was geraakt, zoals dat heet, en er voldaan was aan die opdracht van de dierenarts.

Tijd voor heerlijke wandelingen met z'n tweeën. Op de begraafplaats bijvoorbeeld.  Die tip had zij gekregen van de moeder van Iris de Husky, één van de maatjes van TBD. Die meid had gezegd: "Hoewel ze daar niet los mogen lopen is het er leuk voor ze, vanwege de geursporen."

De geursporen!
Daar had het vrouwtje niet zelfstandig aan gedacht, zo vast had zij zich gebeten in de vermaledijde socialisatieopdracht.
Heerlijk perspectief.

Op een zonovergoten zaterdagochtend staken zij de grote weg over. TBD had hier voorafgaand  zijn plasje (1l) en zijn poepje (700g) gedaan. Dat laatste had het vrouwtje keurig opgeruimd in een zakje van bio-afbreekbare plastic. "Waarom hebben ze die nog niet in de supermarkt?" vroeg ze zich dikwijls af. TBD weigerde aanvankelijk het onbekende terrein te betreden. Het baasje trok ferm aan zijn harnas, net zo ver tot hij, inderdaad, de grond begon te ruiken en zich realiseerde wat voor een avontuur dit was. Het vrouwtje kon de riem laten vieren, zodat hij zijn gang kon gaan. Een spoor! Het leek echt alsof hij een spoor volgde! Zigzagend liep zij hem achterna, gedwee."Wat leuk" dacht ze, "voor allebei."

The Blue Dane ging zo een poosje door, kriskras door het park, tot hij op een gegeven moment haltte. Het vrouwtje stopte ook, en wachtte tot de pauze voorbij zou zijn. In deze vroege lente was het park wonderschoon. De natuur ontwaakte na een lange, grijze, door en door beregende winter. Vogels floten, druk in de weer. Bloesems bloeiden. Een hommel kwam aanzweven in een fris briesje.
Onder het mijmeren merkte zij opeens op: "Dit lijkt precies op het graf van Judith."

Het wás het graf van Judith.

Judith, de stiefmoeder van het mannetje. Een graf waar zij sinds de lente vorig jaar niet meer geweest was. Uit de duizenden graven op deze immense gemeentelijke begraafplaats had The Blue Dane haar uitgerekend hier naar toe geleid.

Slungel

TBD expandeert, je kan hem zien groeien. Vooral de poten, wat hem een slungelig uiterlijk geeft. Een doorgeschoten Noord Nederlandse puber op hoge poten.
Een maandje geleden had hij nog een heerlijk babykontje, nu een mager geval op stelten.

Het gaat met een pond per dag.

Elke dag wankelt het besef van zijn eigen omvang. Elke dag struikelt hij tot hij weer leert lopen.