De maatjes

Je denkt: The Blue Dane zijnde een buitenmaatse hond, nu al met zijn 5 maanden, zal hij wel verlangen naar de wijdsheid van het platteland.

Maar nee.

Hij verveelt zich. Na 2 dagen wil hij naar zijn maatjes in het hondenpark. Op het platteland zijn er geen hondenparken. De honden die er zijn, worden aan de lijn uitgelaten, snel een rondje en weer naar huis, waar een royale tuin op ze wacht.

In de stad hebben honden geen eigen tuin, ze moeten het hebben van zgn hondenuitlaatplekken. Waar het krioelt van de speelgrage honden.

Terug van een week op het platteland is The Blue Dane niet te houden. Hij trekt als een bezetene aan zijn lijn tot hij het hondenpark bereikt.

Net een kind. 

The Alice effect

The Blue Dane groeit met een snelheid hijzelf niet kan bevatten. Elke morgen zijn de 4 dingen die onder zijn lijf bungelen een paar centimeters langer, soms 10 tegelijk. Resultaat: hij waggelt, hij zwabbert, hij glijdt uit, hij zijgt languit neer, hij botst tegen benen van mensen, vooral die van de mamapoes.

Laatst in het hondenpark, bij het rennen achter een maatje, dook hij onder een bank. Dat deed hij vaker. Nu stootte hij hard zijn schouders, hij kwam er niet door. Hij bleef het een tijdje proberen, met ongeloof over de situatie. Hij besefte met enige paniek:

 DE DINGEN KRIMPEN!!