Gr.

 

The Blue Dane en mevrouw Hazenkraak zijn een dutje aan het doen. De bel gaat. Dronken, oude stem:
– Hoe zit het met de bediening van het personeel?
– Pardon?
– Hoe zit het met de bediening van het personeel?
– Ik heb niet goed verstaan wat u zei
– U moet beter luisteren
Op dat moment voelt mevrouw Hazenkraak het grote lijf van The Blue Dane tegen haar aan.
“Gr.”
zegt hij.
Zij lacht, “Gr indeed!” en hangt op.

De oude ploeg

Al dagen loopt mevrouw Hazenkraak met de linkerpols in het verband. Bij het uitlaten van The Blue Dane zie je de voorbijgangers er automatisch vanuit gaan dat híj daar de oorzaak van is. Een lilliputer van een grijzend vrouwtje met een kolos aan de lijn, dat kan niet goed gaan, niet waar?

Niets daarvan. Blauwe plekken bij de vleet, ja. Want The Blue Dane is een monumentale slungel die met tussenpozen 10 centimeters tegelijk groeit, wat sneller is dan hij telkens bevat. Dus botst hij genadeloos tegen je benen aan het einde van een sprint, glijdt uit in de modder en, met zijn berenklauwen en fonkelnieuwe nagels, klimt op jouw schoot denkend dat hij een chihuahua is. Wat Mevrouw Hazenkraak niet kon laten te cultiveren, door op de veelvuldige vraag "Wat is dat voor een hond?" steevast te antwoorden: "Een chihuahua", tot ze dat een keertje tegen een jochie zei, die dat ogenblikkelijk geloofde, en zij zich van de weeromstuit had afgevraagd of deze stomme actie van haar geen vreselijke consequenties kon hebben.

Ook heeft Mevrouw Hazenkraak wel eens zelf keihard tegen zijn pas aangegroeide grotehondentanden geschopt bij het pootjebal. Daar heeft zij een harde bult aan overgehouden op haar scheenbeen. Ze was zo bang geweest voor het beschadigen van zijn schitterende pubergebit dat zij terstond een regel vaststelde voor het spel: “met dubbele bal spelen.” Één voor hem om in zijn muil te houden, de tweede om mee te passen. Dat gebit moest immers zijn hele leven mee, dat pas begon.

Die gekneusde pols, dat had Mevrouw Hazenkraak toch ook echt aan zichzelf te danken gehad, toen zij bij het ophangen van de hangmat afgeleid werd door een buurman en over de oude ploeg was gestruikeld. Ze had pijnlijk de rabiate werking van de zwaartekracht ervaren: voor zij het wist lag ze plat op haar bek, als een zak aardappelen, te turen naar de onderkant van een roestig onderdeel, half in de grond begraven door jaren compostering van vallend blad.

The Blue Dane was niet eens in de buurt.

De maatjes

Je denkt: The Blue Dane zijnde een buitenmaatse hond, nu al met zijn 5 maanden, zal hij wel verlangen naar de wijdsheid van het platteland.

Maar nee.

Hij verveelt zich. Na 2 dagen wil hij naar zijn maatjes in het hondenpark. Op het platteland zijn er geen hondenparken. De honden die er zijn, worden aan de lijn uitgelaten, snel een rondje en weer naar huis, waar een royale tuin op ze wacht.

In de stad hebben honden geen eigen tuin, ze moeten het hebben van zgn hondenuitlaatplekken. Waar het krioelt van de speelgrage honden.

Terug van een week op het platteland is The Blue Dane niet te houden. Hij trekt als een bezetene aan zijn lijn tot hij het hondenpark bereikt.

Net een kind. 

The Alice effect

The Blue Dane groeit met een snelheid hijzelf niet kan bevatten. Elke morgen zijn de 4 dingen die onder zijn lijf bungelen een paar centimeters langer, soms 10 tegelijk. Resultaat: hij waggelt, hij zwabbert, hij glijdt uit, hij zijgt languit neer, hij botst tegen benen van mensen, vooral die van de mamapoes.

Laatst in het hondenpark, bij het rennen achter een maatje, dook hij onder een bank. Dat deed hij vaker. Nu stootte hij hard zijn schouders, hij kwam er niet door. Hij bleef het een tijdje proberen, met ongeloof over de situatie. Hij besefte met enige paniek:

 DE DINGEN KRIMPEN!!

Geur

De wereld van mevrouw Hazenkraak kreeg een component geur. Wat een handig systeem! Je neus volgt een draad, een zucht van iets, en je vindt wat je zoekt. Bijvoorbeeld een hoopje poep. Puppy waarschuwt met de stank. Er ligt poep in de kamer! Je volgt, je vindt en je ruimt op.

Gaandeweg werden tot dan toe ongemerkte geuren duidelijk. Op een lentemiddag in de zon bereikte een vlaag zeewind haar nostrils. De zee! De Noordzee lag vlakbij, geurtechnisch. Een duwtje wind en hoppa, je kon het ruiken. 's Nachts kon je toch ook de lichttoren van Den Helder in de verte draaien? Of lag Den Helder niet aan de Noordzee? Dat moest ze toch gauw checken.

Magisch

The Blue Dane is een wonderlijke hond.

Het hondenpark werd TBD en het baasje te druk. Het coronaregime maakte dat mensen uitweken naar die normaliter geïsoleerde plek. Mensen met kinderen, met peuters, met ballen, met fladderende sjaals en dito panden van jasjes. Dat laatste werkt als een rode lap op TBD. Hij kan er niet van afblijven.

Te druk dus.

Ook de hondenbaasjes werden too much voor het misantrope vrouwtje. Normaal sleet ze haar dagen in de fijne eenzaamheid van haar werkzaamheden, nu was ze gedwongen aan de lopende band small talk te verrichten, met lui die ze in vroegere omstandigheden nooit van haar leven had willen cotoyeren. Conflictvermijdend en vriendelijk van aard, ze liet menig dominantiepoging van die kant onbeantwoord passeren. Nu had ze er genoeg van.
"Wat is er toch met mij dat men ervan uitgaat dat ze mij de les mogen lezen?" klaagde ze tegen het mannetje "zelfs die met een chihuahua denken beter te weten hoe ik een Deense dog moet opvoeden."

Ze besloot de bezoeken aan het park te minimaliseren. Wat, eindelijk, zo goed als mocht, omdat TBD inmiddels aardig gesocialiseerd was geraakt, zoals dat heet, en er voldaan was aan die opdracht van de dierenarts.

Tijd voor heerlijke wandelingen met z'n tweeën. Op de begraafplaats bijvoorbeeld.  Die tip had zij gekregen van de moeder van Iris de Husky, één van de maatjes van TBD. Die meid had gezegd: "Hoewel ze daar niet los mogen lopen is het er leuk voor ze, vanwege de geursporen."

De geursporen!
Daar had het vrouwtje niet zelfstandig aan gedacht, zo vast had zij zich gebeten in de vermaledijde socialisatieopdracht.
Heerlijk perspectief.

Op een zonovergoten zaterdagochtend staken zij de grote weg over. TBD had hier voorafgaand  zijn plasje (1l) en zijn poepje (700g) gedaan. Dat laatste had het vrouwtje keurig opgeruimd in een zakje van bio-afbreekbare plastic. "Waarom hebben ze die nog niet in de supermarkt?" vroeg ze zich dikwijls af. TBD weigerde aanvankelijk het onbekende terrein te betreden. Het baasje trok ferm aan zijn harnas, net zo ver tot hij, inderdaad, de grond begon te ruiken en zich realiseerde wat voor een avontuur dit was. Het vrouwtje kon de riem laten vieren, zodat hij zijn gang kon gaan. Een spoor! Het leek echt alsof hij een spoor volgde! Zigzagend liep zij hem achterna, gedwee."Wat leuk" dacht ze, "voor allebei."

The Blue Dane ging zo een poosje door, kriskras door het park, tot hij op een gegeven moment haltte. Het vrouwtje stopte ook, en wachtte tot de pauze voorbij zou zijn. In deze vroege lente was het park wonderschoon. De natuur ontwaakte na een lange, grijze, door en door beregende winter. Vogels floten, druk in de weer. Bloesems bloeiden. Een hommel kwam aanzweven in een fris briesje.
Onder het mijmeren merkte zij opeens op: "Dit lijkt precies op het graf van Judith."

Het wás het graf van Judith.

Judith, de stiefmoeder van het mannetje. Een graf waar zij sinds de lente vorig jaar niet meer geweest was. Uit de duizenden graven op deze immense gemeentelijke begraafplaats had The Blue Dane haar uitgerekend hier naar toe geleid.

Slungel

TBD expandeert, je kan hem zien groeien. Vooral de poten, wat hem een slungelig uiterlijk geeft. Een doorgeschoten Noord Nederlandse puber op hoge poten.
Een maandje geleden had hij nog een heerlijk babykontje, nu een mager geval op stelten.

Het gaat met een pond per dag.

Elke dag wankelt het besef van zijn eigen omvang. Elke dag struikelt hij tot hij weer leert lopen.